Julio Ernesto Granda Zúñiga (Camaná-Perú, 1967), que contesta as preguntas mentres saúda pola fiestra aos alumnos do colexio Areal de Camariñas, non é un xadrecista ao uso. Admite que a duras penas sabe utilizar un computador, os seus limitados adestramentos foxen de todo o aparato moderno e, aínda que vive en continua viaxe polo mundo, resístese a deixar de lado a súa terra e a súa condición de agricultor. Con todo, ningunha desas particularidades impediulle ser o primeiro gran mestre do seu país e manterse, aos 46 anos, como un dos xogadores máis veteranos entre os 100 mellores do mundo.
-¿Que opina do formato e os escenarios elixidos para este torneo Entre Faros?
-A idea de facer o torneo en tres faros paréceme moi bonita e en grao sumo creativo que vin. Xogara en torres e en castelos, pero non coas fiestras abertas e o mar de fondo, que incluso che pode dar certa inspiración. A min polo menos non me molesta, non me deixo influír por cousas externas á partida, normalmente. Ademais, isto non é unha actividade masiva, pero se ten unha potencialidade tremenda como elemento educativo. Aos nenos fixémoslles unha pequena exhibición e quedaron encantados. Creo que é unha simbiose entre a cultura, o turismo e o aspecto lúdico. Pode resultar moi proveitoso.
-¿Por que se resiste aos novos métodos de adestramento?
-Nunca fun moito de estudar. Ademais, digamos que ás xustas sei utilizar os computadores. Teño un xogo particular pero son moi competitivo. Algúns rapaces, ao meu entender, apostan demasiado polo cibernético e, se combinasen ambas as cousas terían un potencial aínda maior. Desdeñar a historia paréceme un erro, tanto para un xogador, como para calquera persoa noutros ámbitos da vida.
-¿Sente aínda necesidade de vivir no campo e cultivalo?
-A xente que vive no campo queda marcado por el para sempre. Eu tiven que trasladarme a Lima, á capital unha tempada e faltábame algo. Séntome moi identificado coa miña casa campestre e co terreo. Agora levo oito anos vivindo en España, en Salamanca, coa miña familia, pero esas ganas de volver ao terruño -nunca mellor devandito- seguen aí. Á marxe de que España é un sitio fabuloso para vivir, digamos que no piso estou un pouco como o canario na súa gaiola.
-¿Como leva as viaxes constantes para competir?
-Competir a este nivel é practicamente incompatible coa vida familiar. Agora, grazas a Internet, podo ver unicamente as mellores partidas e a miña actividade limítase case a iso e aos torneos, co cal me vén ben para estar coa miña familia. Doutro xeito, adestrando unha chea de horas, non sei se podería seguir.
-¿Atopa parecidos no terreo e os cultivos desta zona cos da súa rexión?
-Aquí non coñezo moito, pero eu son do sur do país, da zona de Arequipa, que é costeira e, en teoría, debería ter un clima tropical, pero non é así. Debido ás corrente oceánica apenas chove e, salvo nos vales, que son como oasis grazas aos ríos que baixan dos Andes, é bastante seco. Aínda así, plantamos case de todo e con moi bo sabor. Eu son diso, de cultivar a horta, non da agricultura intensiva.
-¿Que perspectivas de desenvolvemento velle á súa rexión?
-Todo se move por intereses das grandes empresas e non importa tanto a xente. A pesar diso, creo que Sudamérica está atopando o seu camiño e ten moitas posibilidades de mellorar.
-¿E que posibilidades cre que ten vostede neste torneo?
-Empecei ben, pero queda moitísimo, é moi longo. Vai haber unha loita moi pechada, porque son xente moi nova, pero que van en serio e están preparados. Vexo difícil que alguén poida acabar en solitario no primeiro lugar. Creo que será algo compartido.
-Do trato directo que ten cos outros xogadores ¿Podería dicir que son xente rara?
-Para nada. Hai moitos estereotipos e suponse que os xogadores de xadrez deben ser xente excéntrica. Temos un perfil bastante máis normal. Nin sequera os mesmos ordenadores son capaces de establecer con certeza como se desenvolven as partidas, así que tampouco se pode catalogar cun cliché aos xogadores.
Julio Granda gran mestre de xadrez.
No hay comentarios:
Publicar un comentario